Wat doe je met processen die zo ingewikkeld zijn dat ze eigenlijk niet te sturen zijn? De ombuiging in de zorg is zo’n proces waar de complexiteiten zich hebben opgestapeld. We willen verantwoordelijkheden bij de burger. Dat noemen we ‘Eigen Kracht’. Op ongeveer hetzelfde moment veranderen we van organisatiestructuur. Dat noemen we decentralisatie van overheid naar gemeente. En we willen met minder geld toe. Dat noemen we bezuinigen.
Ondertussen leven we in een cultuur waarin we een rotsvast geloof hebben dat als we het goed organiseren (slim organiseren), er wel zullen komen. Door een nieuw proces in te richten en dat te bombarderen met het INK-model, PDCA, en Prince2, krijgen we in ieder geval het idee dat we goed bezig zijn. Wat kan er mis gaan als je planning klopt, de procesbeschrijving van onberispelijke kwaliteit is, er hard wordt gewerkt en als aan het eind serieus geëvalueerd wordt..…. niks toch?
Voor we aan het werkelijke organiseren toekomen hebben we eerst nog een ander puntje waar we wat mee moeten. We moeten de omslag niet zien als een systeem wat gewijzigd moet worden maar
er naar kijken vanuit een schaal die behapbaar is. De zorgverlener die zegt “die ambtenaar snapt er ook geen bal van” ziet niet dat het werk van deze ambtenaar moet voldoen aan een beleidsdoelstelling. De ambtenaar die zegt ”die zorgverlener wil ook nooit iets” ziet niet de volle wachtkamer. Dan hebben we het nog niet gehad over de burger, die bij de zorgverlener trouwens patiënt heet, en zich afvraagt: “ wat willen ze nou eigenlijk van me?”
In de komende twee, drie maanden hebben de meeste professionals uit de zorg, het welzijn en van de gemeente vakantie. We hebben allemaal onze professionele pet voor een paar weken afgezet en
onze burgerzwembroek aan. Vanuit die positie gaan we eens bedenken : “maar wat wil ik als, vader, als echtgenoot of als buurman eigenlijk?”. Begin september ontmoet iedereen elkaar weer als
professionals met misschien wel een frisse blik.
Thé Lau begreep het jaren geleden al. In zijn nummer “Iedereen is van de Wereld” zingt hij “En ik hef het glas op jouw gezondheid. Want jij staat niet alleen” . En dat is precies wat ik op 17 juni in de
Heineken Music Hall ga doen. Thé Lau geeft daar zijn afscheidsconcert. Hij is ongeneeslijk ziek. Ik ga het glas heffen. Veel meer kan ik in dit geval niet doen.