De zorg denkt en werkt veelal in protocollen, regels en standaarden. Dat is heel nuttig voor onderwerpen waar veel kennis over is vergaard. Het pad dat je volgt zal naar een redelijk constant en vooraf bekend resultaat leiden. De vaste handelswijze garandeert dat de verworven kennis gebruikt wordt. Dit is een uitstekende werkwijze om het gewenste resultaat te bereiken en als potentiele patiënt ben ik hier erg blij mee waar het om de uitvoering van zorg gaat.
Vanaf de kleuterschool, en waarschijnlijk al ver daarvoor worden we getraind om netjes binnen de lijntjes te kleuren. De kaders zijn duidelijk, ze hoeven alleen nog ingekleurd te worden met mooi bij elkaar passende kleuren. Hier zijn we goed in geworden en het levert resultaat.
Op dit moment bevinden we ons in een tijdsgewricht van decentralisatie en de transitie (3 stuks graag). Het zit al in de woorden zelf, het zal niet hetzelfde blijven. Deze decentralisaties en transities gaan veelal niet over de inhoud van de zorg maar juist meer over de organisatie ervan en over het verleggen van verantwoordelijkheden. Jammer genoeg is juist de vaardigheid om de status quo te handhaven minder geschikt om de boel eens flink op te schudden, om eens iets heel nieuws te bedenken, om een idee te ontwikkelen hoe het eens flink anders kan. Hiervoor moeten we meer kijken naar de pioniers, de eigenwijzen en de oorspronkelijke denkers.
Nieuwe wegen vinden. Dat is wat er van ons gevraagd wordt. En we zullen het zelf moeten doen. Er zal geen contingent vernieuwers uit de lucht komen vallen. We zullen die pionier, die eigenwijze en die oorspronkelijke denker in ons zelf los moeten laten.
Niet dat ik een pleidooi wil houden om wild buiten de lijntjes te gaan krassen, dat maakt het plaatje niet mooier. Maar af en toe zouden we het vel papier eens om kunnen draaien en op de lege achterkant iets anders kunnen verzinnen.